گر غرور تو به کاخ است و سرای

خوشی منزل و آرایش جای

راحله پای بیابان پیمای

قافله دیو و دد جان فرسای

لیک ترسد چو نترسد ز خدای

هر وقت از همه کس در همه جای

نه بر این نقطه درین دایره پای

گرد این نقطه چو پرگار برآی

بس ادب ورز که از لغزش پای

مرکز بی ادبی سازد جای

نظر لطف به حالم بگشای

رنگ اندوه ز جانم بزدای

صدق باید که بود شوق فزای

تا به مقصود شود راهنمای

ای ز غیرت رقم غیر زدای

زین صقیل آینه غیر نمای

ناگهان جست زلیخا از جای

از سر تخت طرب پرده ربای

ور سوی داوریت افتد رای

به که با خود کنی از بهر خدای

شد عصا در کف و نعلین به پای

در ره کعبه بیابان پیمای

ور خدا خواندت از سر کن پای

بر هوا پا نه و در راه درآی

پرده ظلمت ما را بگشای

صفوت گوهر ما را بنمای

این روش نیست چو خوش پیش خدای

بازکش زین روش ناخوش پای

هر چه کردی نپسندید خدای

که خلد نشتر خاریت به پای

گر نه آسودگیت رنج زدای

شود از رنج در افتی از پای

سر برآور که درین پرده سرای

می رسد بانگ سرود از همه جای

هر چه بند است بکش از وی پای

هر چه حشو است تهی کن زان جای

در غل و بند ز گردن تا پای

قدرتش نی که بجنبد از جای

منصب خسرویت داده خدای

کاوری قاعده عدل بجای