روشن است این بر هر فرزانه

که ز هم زاد درخت و دانه

چند از سنبل تو بیگانه

دل به صد شاخ نشیند شانه

طبع را بند خرد بر پا نه

پای اندیشه درین غوغا نه

شانه بفکن چو نیی مردانه

که به این دست جدا از شانه

گیرد اندر دل پاکش خانه

نکند احساس که هست آن یا نه

هر که از غیر تو شد بیگانه

ورع اینست و دگر افسانه

چون به بیگانه شود همخانه

آشنا را نکند بیگانه

پیری از نور هدی بیگانه

چهره پر دود ز آتشخانه

بر سرت اره پر دندانه

گر رسد فرق مکن از شانه

گفتمش یار تو ای فرزانه

با تو همواره بود همخانه

بس دو خویش به نسب همخانه

که نشینند ز هم بیگانه

کاورندش سوی داروخانه

کهنه خشتی ز یکی ویرانه

باز گفتا که درین کاشانه

مر تو را چیست متاع خانه

گفتمش یار توی ای فرزانه

با تو همواره بود همخانه

گفتمش یار تو ای فرزانه

با تو همواره بود هم خانه

ای فلک‌رتبه شریف‌السلطان

که نظیرت به جهان پیدا نه

شمس و این نور و تجلی باشد

شمع ایوان تو را پروانه

چرخ با این همه رفعت گردد

[...]

بود سنجر ننر و دردانه

باعث زحمت اهل خانه