چون زند شعله شوق از دل تاب

نشود کشته به صد دریا آب

می زدش شعله شوق از دل تاب

خواست تسکین دهد آن شعله به آب

باد در لجه این بحر سراب

جامی از خواری تو عزت یاب

غنچه کز شرم به رخ بسته نقاب

زان نقاب است زر و گوهر یاب

گفت دارم صنمی از زر ناب

پای تا سر گهر و لعل خوشاب

هر چه داری ز در و گوهر ناب

ریز بر خاک و برآ خوش چو سحاب

زان تره هر چه همی ماند در آب

طعمه می ساخت حکیمی به شتاب

اولت بود یکی قطره آب

که ازان شستن ثوب است ثواب

سنگ از پرتو خود گیرد تاب

گردد از صحبت گل آب گلاب

تایب کاسته شکسته ز شراب

به یکی کاسه شده مست رباب

مکن اندر کشش خلق شتاب

که تأنیست درین کار صواب

نرم باران به زراعت دهد آب

چون رسد سیل شود کشت خراب

بر تن او زره پر خم و تاب

چشمه ساری خوی مردیش زهاب

جامه کند از تن و زد غوطه در آب

تن فرو شست و بر آمد به شتاب

کانچه آید ز درت در همه باب

عین حکمت بود و محض صواب

نقطه هایش نه به قانون حساب

خارج از دایره صدق و صواب

بتراشد ز ورق حرف صواب

زند از کلک خطا نقش بر آب

نشد از آه و ناله احباب

عالمی بیرخ مهم در خواب

پیش من شمع و من از عشق چو شمع

سوز او ز آتش و سوز من از آب

می خورد سرخ تر از چشم خروس

در شب تیره تر از پر غراب

شصت دینار دگر زان زرناب

داد و در شیشه فرو ریخت گلاب