لذت عشق فرو رفت مرا در رگ و پی

عشق می گویم و جان می دهم از لذت وی

ذکر توبه مکن ای شیخ که با باده فروش

کرده ام عهد که دیگر نکنم توبه ز می

همت از پیر مغان خواه که از خود برهی

[...]

منم افتاده چو پرگار به سرگردانی

متصل از حرکات فلک چوگانی

گاه در وادی ادبار ز بی‌اقبالی

گاه در بادیهٔ فقر ز بی سامانی

گاه در کوی بلا با عَلَمِ رسوایی

[...]

دو طرّار هشیار و تو خفته مست

پی کیسه ببریدنت تیزدست

مقتدای زمانه خواجه فقیه

با درون خبیث و نفس سفیه

ز عقد امانی ترا کیسه پر

به جان دشمن کیسه پر، کیسه‌بُر

حفظ کرده است چند مسأله‌ای

در پی افکنده از خران گله‌ای

یکی جمع شد زین پراکندگی

تهی کن دل از کیسه آکندگی

عمر خود کرد در خلاف و مرا

صرف حیض و نفاس و بیع و شری

دامن هر دو جهان از کف غم برهانم

گر بچنگم فتد از چرخ گریبان و سری

ای گل شوخ که مغرور بهاران شده‌ای

خبرت نیست که در پی چه خزانی داری

نیست در طالع این خانه که آباد شود

چه به تعمیر دل خویش کنم صائب سعی؟

هر طرف صد گل سیراب نشاط است، ولی

نیست یک گل که برآرد ز دلم خار غمی

کی پسندی تو جفا بر من مسکین کی کی

تو و اندیشه ین کار خدا را هی هی

معدن مهر و وفا ز آنکه ازو جور و جفا

حاش‌لله کی آید ز تو اینها کی کی

دردیم وعدهٔ وصلت ببهار اندازی

[...]

فیض بگذر به بیابان هوس تا برسی

به امیدی که در این ره به خدا می‏‌داری

فیض بگذر به بیابان هوس تا برسی

به امیدی که در این ره به خدا می‏‌داری

ای بسا خشم، که صد لطف عیان است ازو

ای بسا لطف، که صد زخم نهان شد در وی

روی در هم کشم، از بوسهٔ شیرین لب یار

همچو مستی که کشد رو به هم از تلخی می

بشکر خنده گشایم دهن از دیدن غیر

[...]

در چمن جلوه گر ای سرو قد ساده کنی

سرو را بندهٔ آن قامت آزاده کنی

رخ نمایی و ربائی دل و گردی پنهان

آدمی زاده ای و کار پریزاده کنی

عمرها شد که به راه توام افتاده که تو

[...]

موکب شاه جهان آمده است و از پی

نصر و فتح است و ظفر تا بخراسان از ری

کاسه از فرق عدو گیر نه از دست حبیب

نغمه از ناله ی وی جوی نه از ناله ی نی

دشمن از تیغ شهنشه خرد از لمعه ی عشق

[...]

قدر وقت ار نشناسی تو و کاری نکنی

بس خجالت که از این حاصل اوقات بری

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

خادما شمع برافروز بنه منقل و می

عنبر و عود بسوزان و مکن غفلت هی

مطربا پرده قانون بنوا راست بزن

ساقیا باده بدور آر و بده پی در پی

بخل مذموم بود خاصه که در بزم کرام

[...]

ای که از بادیهٔ عشق خبر می‌پرسی

پای بردار که کونین دو گامست اینجا

نکند دانا مستی، نخورد عاقل می

ننهد مردم هشیار سوی مستی پی

چه خوری چیزی کز خوردن آن چیز ترا

نی چون سرو نماید به نظر سرو چو نی

گر کنی بخشش گویند که می کرده نه او

[...]