من بدین بیدلی و دوست بدین سنگدلی

من بدین محتملی یار بدین مستحلی

یار معشوق من از مستحلی بر نخورد

تا نیاید زمن این بیدلی و محتملی

بفریباند هر روز دلم رازسخن

[...]

تو نگارا به لطافت همگی جان و دلی

گرچه ساکن شده در مملکت آب و گلی

تو مگر باغ بهشتی که چنین مطبوعی

تو مگر فصل بهاری که چنین معتدلی

یارب این گل ز‌ چه باغ است که رویش چو بدید

[...]

نه خرد راست قصوری و نه دین را خللی

که دهم دل به غزالی و سرایم غزلی

دفتر علم و هنر ز آب قدح می شویم

مرشد عشق نفرمود جز اینم عملی

دعوی نقص مرا حاجت برهان نبود

[...]

نه غزالی که سرایم به خیالش غزلی

یا زنم از رخ خورشید مثالش مثلی

نه کریمی که کنم فکر مدیحش چو فتد

ز آفت دهر در ارکان معیشت خللی

نه فصیحی که به برهان سخن های لطیف

[...]

قَد بَدا مَشهَدُ مولای اَنیخوا جَمَلی

که مُشاهَد شد ازان مَشهدم انوار جلی

رویش آن مظهر صافی ست که بر صورت اصل

آشکار است در او عکس جمال ازلی

چشم از پرتو رویش به خدا بینا شد

[...]

شاعر و شعر شناسان، قلمم را به زبان

رفته ابطای حقی گاه و گه ابطای یلی؟

گاه در طول کند صف شکنی، گاه به عرض

ذوالفقار کف خصم افکن کرار علی

گر گذارد قدمی سوی چپ و راست، سزاست

[...]

نیست بی سوز تو در روی زمین هیچ دلی

نیست بی عکس رخت در چمن دهر گلی

نیست بی نشاه عشقت به خرابات ملی

جلوه حسن تو از شکل مبراست، ولی

جز یکی بیش مدان ناظر و منظور و نظر

باش یک بین و فرو بند دو چشم حولی

آشکارا و نهان همچو عیانی شب و روز

تا نفس هست علی گوی و علی گوی علی

قَدْبَدَی مُنْکَشِفاً مُنْجَلِیاً نُوْرُ عَلیّ

مِنْحجابٍ اَحَدِیّ اَبَدِیٍ اَزَلیّ

قَدْبَدَی مُنْکَشِفاً مُنْجَلِیاً نُوْرُ عَلیّ

مِنْحجابٍ اَحَدِیّ اَبَدِیٍ اَزَلیّ

ز پی کینه دیرینه این بد عملی

حالیا وقت تلافی شده از آل علی

این که در گردن دارد کروات و فکلی

قامتش هست چو سروی و رخش همچو گلی

دست چون دسته طنبور و شکم چون دهلی

در اروپاست بزرگی و در اینجا رجلی

کیست معشوق من‌؟ آن شاهد بزم ازلی

مظهر جلوهٔ حق‌، سر خفی‌، نور جلی

سرو بستان نبی‌، شمع شبستان علی

محرم اندر حرم قرب شه لم یزلی

پیش خیل عقلا زابلهی و تیره‌دلی

شرزه شیرند، ولی

مصطفی شمع حقیقت علیش نور جلی

بزم را روشنی از شعلهٔ شمع است ولی

مبری ظن که بود قدر نبی کم ز ولی

غرض آنست که خونریزی شمشیر علی