نکتهٔ کز هیچ کس نشنیده‌ای

بر کسی نه خوانده ای نه دیده‌ای

مردمان گفتند بس شوریده‌ای

تو درین کشتن چه حکمت دیده‌ای

غافلی گفتش که خوابی دیده‌ای

کین چنین دیوانه و شوریده‌ای

تو لسان الغیب را نشنیده‌ای

ز آن طریق جاهلان بگزیده‌ای

چون تو او را از دو عالم دیده‌ای

وصل فکر و ذکر اوبگزیده‌ای

قصّهٔ سلمان مگر نشنیده‌ای

یا که دشت ارژنه نادیده‌ای

شبلیش گفتا از این چه دیده‌ای

دست بر رویت چرامالیده‌ای

آنچه تو دیدی و هم بشنیده‌ای

تو کجا همچون من اینجا دیده‌ای

ای که با شیری تو در پیچیده‌ای

بازگو رایی که اندیشیده‌ای

من ندانم آنچ اندیشیده‌ای

ای دو دیده دوست را چون دیده‌ای

خاصه مرغی مرده‌ای پوسیده‌ای

پرخیالی اعمیی بی‌دیده‌ای

هیچ نامی بی حقیقت دیده‌ای

یا ز گاف و لامِ گُل، گُل چیده‌ای

سر چه می‌پیچی کنی نادیده‌ای

در عدم ز اول نه سر پیچیده‌ای

از پدر وز مادر این بشنیده‌ای

لاجرم غافل درین پیچیده‌ای

فی السماءِ رزقُکُم بشنیده‌ای

اندرین پستی چه بر چُفسیده‌ای

پس محک می‌بایدش بگزیده‌ای

در حقایق امتحانها دیده‌ای

لا تخافوا از خدا نشنیده‌ای

پس چه خود را ایمن و خوش دیده‌ای

تو ز طفلی چون سببها دیده‌ای

در سبب از جهل بر چفسیده‌ای

گفت داودا تو هجرت دیده‌ای

بهر من از همدمان ببریده‌ای

این به تقلید از پدر بشنیده‌ای

از حماقت اندرین پیچیده‌ای