پیرعالم اوست در هر رسته‌ای

هرچ ازو بگذشت خادم دسته‌ای

سر بریدندش که تا بنشسته‌ای

ازچه پیوسته رحم پیوسته‌ای

دست بگشاده چو برقی جسته‌ای

وز خَلاشه پیش ورغی بسته‌ای

دارم از بستان حق گلدسته‌ای

واین حدیث خوش ز خودوارسته‌ای

چون اطعنا الله را دانسته‌ای

پس چرا در راه او آهسته‌ای

چون درین ره پای خود نشکسته‌ای

بر کی می‌خندی چه پا را بسته‌ای

ور نرفتی وز ستیزه شسته‌ای

تو بمعنی رفته‌ای بگسسته‌ای

جبرئیلی را بر استن بسته‌ای

پر و بالش را به صد جا خسته‌ای

سعدها و نحسها دانسته‌ای

ننگری سعدی تو یا ناشسته‌ای

گردن این مثنوی را بسته‌ای

می‌کشی آن سوی که دانسته‌ای

از لجاج خویشتن بنشسته‌ای

اندرین تنگی کف و لب بسته‌ای

یا بریزد بر گیاه رسته‌ای

یا بشوید روی رو ناشسته‌ای

تو ز غفلت بس سبو بشکسته‌ای

در امید عفو دل در بسته‌ای

چشم‌بند ختم چون دانسته‌ای

هیچ دانی از چه دیده بسته‌ای

بر لب قلزم به غم پیوسته ای

قلزمی دیگر درو در بسته ای

گر دلت آزرده شد خود خسته ای

ور کژست این پرده خود بر بسته ای

باز بر خونم کمر بربسته ای

وان دو ابروی سر بر بسته ای

من میان بر بستنت را بنده ام

موی را گویی کمر بر بسته ای

می روی چون تیر و در دل می خلی

[...]

در گلستان این چنین خوش رسته‌ای

وانگهی در بزم او گلدسته‌ای

شیر مردی باید از خود رسته‌ای

وز دو عالم رخت خود بر بسته‌ای

گفت: مردی، از علایق رسته‌ای

چون تو، دل بر قید طاعت بسته‌ای