تا که رنجوری تو فکرت می‌کنم

تا تو رنجوری ندانم یا منم

گردهٔ نشکستم اندر گلخنم

تا که نشکستند آنجا گردنم

گفت یا رب تیره بود این گلخنم

سهو کردم، هرچ گفتم آن منم

هست او گویا چو نور اندر تنم

کز زبان او حکایت می‌کنم

گفت هم بر پای من بار تنم

به که بار منتی برگردنم

عالمی بار اوفتاد از گردنم

تا ابد آزاد کرد آن زنم

چون برآید آفتاب روشنم

آتش سخت افکند در خرمنم

گفت چون جانم برآید از تنم

برکش از بهر کفن پیراهنم

ورنه زین چوبی نهم برگردنم

جملهٔ قندیل مسجد بشکنم

تاکه رنجوریت فکرت میکنم

تا تو رنجوی ندانم یا منم

بر سر آن نه دو دست ابرنجنم

تا شود آزاد کلی گردنم

این همه زرینه در گرد تنم

میندیدم این دو دست ابرنجنم

همرهی کن ای بظاهر باطنم

تا شود از پاکی دل ایمنم

گفت اگر این حلقه را بر در زنم

گویدم آن کیست من گویم منم

بیوفائی پیشه دارد آن صنم

لاجرم از دور بانگی می‌زنم

ای بتو پیدا شده جان و تنم

ای ز نور تو شده ره روشنم

ای بتو زنده شده جان در تنم

ای بتو بینا دو چشم روشنم

وارهان گر میکنی بیخ تنم

جوهر اصلی بده تو روشنم

این عیان صورت تو بشکنم

بردن و آوردن آن روشنم

بی تنم هم بی تنم هم با تنم

روشنم نه روشنم هم روشنم