خواجه‌اش می‌داشتی در کار پیش

بهترش دیدی ز فرزندان خویش

نحس شاگردی که با استاد خویش

همسری آغازد و آید به پیش

خاک زن در دیدهٔ حس‌بین خویش

دیدهٔ حس دشمن عقلست و کیش

مر ملایک را نمودی سر خویش

کین چنین نوشی همی ارزد به نیش

وآن شرر از روی مقصودیِ خویش

ز آهن و سنگست زین رو پیش و پیش

تا نخسپم جمله شب چون گاومیش

دردها بخشید حق از لطف خویش

خویش را دیدیم و رسوایی خویش

امتحان ما مکن ای شاه بیش

چون شما این جمله آتشهای خویش

بهر حق کشتید جمله پیش پیش

تا دو سه میدان دوید اندر پیش

تا در افکند آن تعب اندر خویش

آن رسول مهربان رحم‌کیش

جز تبسم جز بلی ناورد پیش

گفت رو که نیک گفتی ورنه نیش

بر تو می‌انداختم از ترس خویش

خوش مربع چون شهان بر تخت خویش

او فراز اوج و کشتی‌اش به‌پیش

پر من رستست هم از ذات خویش

بر نچفسانم دو پر من با سریش

می‌گزندش که برو بر جای خویش

حق آن نعمت فرو مگذار بیش

او چو فارغ گشتی از اوراد خویش

چاشتگه بیرون شدی آن خوب‌کیش

آزمودی تو بسی آفات خویش

یافتی صحت ازین شاهان کیش

ای بسا حمال گشته پشت‌ریش

از برای دلبر مه‌روی خویش

سنگهای امتحان را نیز پیش

امتحانها هست در احوال خویش

گفت آن یعقوب با اولاد خویش

جستن یوسف کنید از حد بیش

جمع آمد صد هزاران خام‌ریش

صید او گشته چو او از ابلهیش