گرم‌تر شد ترک و بست آنجا گرو

که نیارد برد نی کهنه نی نو

بوسه‌افشان کرد بر استاد او

که بمن بهر خدا افسانه گو

لا یعد این داد و لا یحصی ز تو

من کلیلم از بیانش شرم‌رو

دید در خواب او شبی و خواب کو

واقعهٔ بی‌خواب صوفی‌راست خو

ور شود آن فاش هم غمگین مشو

که نیابد غیر تو زان نیم جو

جانب دکان وراق آمد او

دست می‌برد او به مشقش سو به سو

سخت جانی باید این فن را چو تو

تو که داری جان سخت این را بجو

پاک می‌بازد نباشد مزدجو

آنچنان که پاک می‌گیرد ز هو

باد سبلت کی بگنجد و آبِ رو

در شرابی که نگنجد تار مو

از پس صد سال آنچ آید ازو

پیر می‌بیند معین مو به مو

اشکش از دیده بجست و گفت او

با همه آن شاه شیرین‌نام کو

ناز آن ابله کشیم و صد چو او

نه ز عشق رنگ و نه سودای بو

بهر تو ار پست کردم گفت و گو

تا بسازی با رفیق زشت‌خو

ضد ابراهیم گشت و خصم او

وآن دو لشکر کین‌گزار و جنگ‌جو

چونک حق قهری نهد در نان تو

چون خناق آن نان بگیرد در گلو

باد طوفان بود و کشتی لطف هو

بس چنین کشتی و طوفان دارد او

گر بخواهد عین کشتی را به خو

او کند طوفان تو ای نورجو

سجده خود را می‌کند هر لحظه او

سجده پیش آینه‌ست از بهر رو

سوی چشمه که دهان زینها بشو

آنچ پوشیدیم از خلقان مگو

قول حق را هم ز حق تفسیر جو

هین مگو ژاژ از گمان ای سخت‌رو