تیغ بهر قتل نفست گفت اوست

تو سخن را زو مبین خود گفت هوست

چشم ما یک ره نبیند سوی دوست

ور ببیند هرچه بیند روی اوست

در همه عالم نبینم غیر دوست

نیست عالم چیست عالم گر نه اوست

منبسط بسط الوهیت ازوست

منتشر نشر ربوبیت از اوست

من چو جان درباختم در راهِ دوست

نیستم جز دوست اندر مغز وپوست

گفت این سر مجلس آرایی نکوست

رنج او را چاره فرمایی از اوست

گفت نه شب گشته مهمان دوست

دوستان را گر کنی مهمان نکوست

دارم اندر سر هوای وصل دوست

که سراپای وجودم یاد اوست

خلوت وصلی که منزلگاه اوست

اندر آن خلوت نبیند غیر دوست

گفت: جسمت پر ز پیکان از چه روست؟

گفت: پرهای پریدن سوی اوست

چون رقیب ناموافق تندخوست

به که در آئینه بینی روی دوست

هل که تا با سر برم سر عهد دوست

کاین سر پر شور سرگردان اوست

شکر این کت سفره پر رنگ و بوست

خوردن همسایه مسکین کوست

گر به اسبت نازی این نازش در اوست

که اصیل و چابک و نغز و نکوست

در بساط این و آن؛ جویای اوست

با حدیث غیرش اندر جستجوست

گه دلم پیش تو گاهی پیش اوست

رو که در یک دل نمی‌گنجد دو دوست

یا که ملایی شود درویش دوست

گر شود، می دان که هم درویش اوست

از علی بهتر ندارم چونکه دوست

لاجرم در رتبه همنام من اوست

آرزو جانِ جهانِ رنگ و بوست

فطرتِ هر شیٔ امینِ آرزو ست

زندگی سرمایه‌دار از آرزوست

عقل از زائیدگانِ بطن اوست