چون مقید می‌شود پاک از قیود

متّصف‌ گردد به‌ اوصاف‌ وجود

چون شود مطلق‌ ز اقسام قیود

می‌نخوانیمش‌ به‌ ذات‌ الاّ وجود

حق‌ تعالی‌ راه را بر وی نمود

صد هزارش در به‌ روی دل گشود

آن نصاری عود چون بر حق‌ نمود

تافت‌ بر وی نور خورشید وجود

قتلگه‌ چبود دل اهل‌ شهود

اندر آن دل جلوه گر نور وجود

سوی شام و کوفه‌ بی‌معجر رود

شرع را بنیاد محکم‌ تر شود

این‌ بود سرّ فنای فی‌ الوجود

تا چنین‌ فانی‌ نگردی نیست‌ سود

ورنه‌ نبود نور جز ذات‌ وجود

نه‌ چه‌ این‌ انوار حسی‌ در نمود

عشق‌ آمد زور عبدﷲ فزود

مر ورا از پنجه‌ زینب‌(س) ربود

غایبم‌ تا آنکه‌ او حاضر بود

چون شوم پیدا من‌ او غایب‌ شود

آنکه‌ ما شد، دائم‌ او پیدا بود

غیر الاّ نیست‌ گرچه‌ لا شود

دست‌ وی بگرفت‌ کای دیو عنود

که‌ نکردی در ازل حق‌ را سجود

چونکه‌ غیری نیست‌ جز ذات‌ وجود

پس‌ کنم‌ چون نفی‌ شیئی‌ کو نبود

عقل‌ گوید زین‌ خرابی ‌ها چه‌ سود

عشق‌ گوید تا شود کامل‌ وجود

عشق‌ گفتا زین‌ شناسایی‌ چه‌ سود

من‌ تو را نیکو شناسم‌ ای ودود

ور نباشی‌ مظهر ذات‌ وجود

از شهادت‌ می‌ نیابی‌ آن شهود

زآنکه‌ اشیاء خود به‌ ترتیب‌ حدود

جمله‌ موجودند بر نفس‌ وجود

گر نداری ره به تحقیق وجود

دیگر از تفسیر و تأویلت چه سود

نیست او را هیچ شرطی در وجود

نک به هستی همچنان باشد که بود

از فیوض عام و خاصش در نمود

حمد او گویند ذرات وجود