گفت صدیقه که ای زبدهٔ وجود

حکمت باران امروزین چه بود

وین جهانی کاندرین خوابم نمود

از گشایش پر و بالم را گشود

نه ز کوران کشت آید نه درود

نه عمارت نه تجارتها و سود

سنگها اندر کف بوجهل بود

گفت ای احمد بگو این چیست زود

چونک پیدا گشت کو چیزی نبود

عمر طالب رفت آگاهی چه سود

میوه‌ات باید که شیرین‌تر شود

چون رسن تابان، نه واپس‌تر رود

آنک از کبرش دلت لرزان بود

چون شوی چون پیش تو گریان شود

قطره می‌بارید و حیران گشته بود

قطره‌ای بی‌علت از دریای جود

تو مکن با غیر من این لطف و جود

این حسد را ماند اما آن نبود

حس را تمییز دانی چون شود

آنک حس ینظر بنور الله بود

در سه گز قالب که دادش وا نمود

هر چه در الواح و در ارواح بود

آن گشادیشان کز آدم رو نمود

در گشاد آسمانهاشان نبود

گفت چون شاه کرم میدان رود

عین هر بی‌آلتی آلت شود

عاشق آن وهم اگر صادق بود

آن مجاز او حقیقت‌کش شود

چونک جزوی عاشق جزوی شود

زود معشوقش بکل خود رود

پیش استادی که او نحوی بود

جان شاگردش ازو نحوی شود

چون پذیرفت از من آن دریای جود

آنچنان نقد دغل را زود زود

زانک سگ چون سیر شد سرکش شود

کی سوی صید و شکار خوش دود

خار جمله لطف چون گل می‌شود

پیش جزوی کو سوی کل می‌رود

گرچه زیشان شیر نر را ننگ بود

لیک کرد اکرام و همراهی نمود