از محبت آتشی افروختم

خار و خاشاک جهان را سوختم

من که چشم از غیر حق بردوختم

شمع جان از نور او افروختم

روزگاری از سخن لب دوختم

تا سخن از شاه خود آموختم

برالوهیت دو دیده دوختم

وز خدایی بندگی آموختم

ای بسا آتش که من افروختم

خانه های بیگناهان سوختم

گفت آتش بی سبب نفروختم

دعوی بی معنی‌ات را سوختم

آتش حسرت به جان افروختم

عودسان در مجمر غم سوختم

تا ز سوز سعی پیهم سوختم

لعل و الماس و گهر اندوختم

شمع را سوز عیان آموختم

خود نهان از چشم عالم سوختم

محفل از شمع نوا افروختم

قوم را رمز حیات آموختم

از پدر تا نام تو آموختم

آتش این آرزو افروختم

تافتن از آفتاب آموختم

خاکدانی مرده ئی افروختم

در فضای مرقد او سوختم

تا متاع ناله ئی اندوختم

حرف شوق آموختم وا سوختم

آتش افسرده باز افروختم

ساختم با آنکه عمری سوختم

سوختم یک عمر و صبر آموختم

زانچه گفتی، نکته‌ها آموختم

چشم روشن بین بهر سو دوختم