مال تخمست و بهر شوره منه

تیغ را در دست هر ره‌زن مده

خر همه شب ذکر می‌کرد ای اله

جو رها کردم کم از یک مشت کاه

بانگ سگ هرگز رسد در گوش ماه؟

خاصه ماهی کو بود خاص اله؟

ولوله افتاد اندر خانقه

کامشبان لوت و سماعست و وله

صد هزاران طفل کشت او بی‌گناه

تا بگردد حکم و تقدیر اله

گر بروید ور بریزد صد گیاه

عاقبت بر روید آن کشتهٔ اله

لاف از شه می‌زند وز دست شه

تا برد او ما سلیمان را ز ره

یوسف حسنی و این عالم چو چاه

وین رسن صبرست بر امر اله

آتشم من بر تو گر شد مشتبه

روی خود بر روی من یک‌دم بنه

تو درشتی کن مرا دشنام ده

مر مرا تو هیچ توقیری منه

آفتاب و مه چو دو گاو سیاه

یوغ بر گردن ببنددشان اله

این نشان آن بود کان مُلک و جاه

که همی‌جویی بیابی از اله

دید موسی یک شبانی را به راه

کو همی‌گفت ای گزیننده اله

گفت قصد کعبه دارم از پگه

گفت هین با خود چه داری زاد ره

تا نگیرد مادران را درد زه

طفل در زادن نیابد هیچ ره

این حدیثش همچو دودست ای اله

دست گیر ار نه گلیمم شد سیاه

که بگفتی چند کردم من گناه

وز کرم نگرفت در جرمم اله

پس بداند زود تاثیر گناه

تا بنالد زود گوید ای اله

با سلیمان پای در دریا بنه

تا چو داود آب سازد صد زره

از دهان غیر کی کردی گناه؟

از دهان غیر بر خوان کای اله