گر بمیرد این چراغت ناگهی

ره بسر نابرده افتی در چهی

زانکه دنیا گر همه بر هم نهی

باز مانی عاقبت دستی تهی

تا زمال و لشکر و ملک و شهی

خلق میبینند دست من تهی

از چنین شاهی نداری آگهی

چون طعام او سگان را میدهی

رفت سنجر پیش زاهر ناگهی

گفت از وعظیم ده زاد رهی

نیست کس را از حقیقت آگهی

جمله میمیرند بادستی تهی

یک کلیچه یافت آن سگ در رهی

ماه دید از سوی دیگر ناگهی

مدتی رفتم بر امید بهی

برنیامد کارم از آبی تهی

بود درویشی یکی خانه تهی

دزد در شد یافت درویش آگهی

دزد گفتش با چنین خانه تهی

خنده چون میآیدت بس ابلهی

میشد ابراهیم ادهم در رهی

پیش اوآمد سواری ناگهی

پشهٔ را قوت پیلی میدهی

مور را با جبرئیلی مینهی

سالک آمد پیش پیر منتهی

داد از احوال خویشش آگهی

نیست خاری از تو بی سرو سهی

نیست ناری ظاهر از تو بی بهی

نازنین شوریده میشد ناگهی

بود هم سرما و هم گل در رهی

گاو میدوشید روئی چون بهی

گفت ای زن شربتی شیرم دهی

دور شو از ما چه میخواهی رهی

ورنه همچون ما در افتی درچهی

گفت اگر تاج خودم بر سر نهی

جایگه سازی مرا تخت شهی

سوی او ده بار رفتی وانگهی

سوی ما گفتی ندانستی رهی

گفت چون من مینشایم زابلهی

تا کنم با یک سگ او همرهی