ای خوشا آن دل که چون سرو سهی

بگذرد زان آن نگار خرگهی

صورت خدمت دهد شاهنشهی

معنیش را پس چه باشد فرهی

دوزخ از تابت کند پهلو تهی

زین روش دیوانه گردد آگهی

پیشه ای گر یاد فرزندان دهی

به که او را گنج در دامان نهی

تا که از اندوه ایشان وارهی

لیک دوشیزه به دوشیزه دهی

داغ مرگ اکبر آن سرو سهی

تا قیامت بس ز بهر همرهی

زینهار، ای سرو رعنای سهی

لابه ها کن تا به پایش سر نهی

نفس کافر دل، چو یابد آگهی

مشتعل گردد ز روی گمرهی

من ترا صیقل دهم از آگهی

تا تو آن آیینه را صیقل دهی

از تجلی‌های آن سرو سهی

خواست تا زینب کند قالب تهی

مولوی آن جان عشاقش رهی

چون نبود از قصد شمس اش آگهی

از مقام خود نداری آگهی

بر زیان خویش نازی ابلهی

مثل نی خود را ز خود کردی تهی

بر نوای دیگران دل می نهی

طفلکی از خویشتن نا آگهی

گوهر آلوده ئی خاک رهی

ای ز یاد غیر تو جانم تهی

بر لبش آرم اگر فرمان دهی

زینت مرد به عقل است و هنر

نی به پوشاک وجلال و فرّهی

دیده‌ام دانشورانی با خرد

در لباس ژنده چون عبد رهی

نیز دیدم سفلگانی بی کمال

[...]

عالم از حجت نمی‌ماند تهی

فرق باشد از ورم تا فربهی

هست در اطراف کردستان دهی

خاندان چند کرد ابلهی

اینچنین خواندم که روزی روبهی

پایبند تلّه گشت اندر رهی