تو مکن یک ساعت اینها را رها

پس مکن طاعات خود را پر بها

عاشقانه می بنوش از جامها

شاهدی را می نگر در جامه ها

فی المثل گر عالم بی منتها

در دل عارف درآید بارها

کاتش مهرش زند این جمره ها

در دل و دل چون کند این جم رها

مرغ جان از حبس تن یابد رها

گر به تیغ لا کشی این اژدها

در میان دود آتش سالها

کرده ای ضایع تو عمر پربها

نور می گیرند این استاره ها

جمله از خورشید و این دیوارها

غیر از این معقول ها، معقول ها

یابی اندر عشق با فر و بها

در تمام لوح دل آن نقطها

جمع گردد ز ابتدا تا انتها

پس در آنجا از پس اشکنجها

در چهی کردند سلطان را رها

آخر آن عمری که صد ملکش بها

بود افزون نیست جز این روزها

دوزخی پرکژدم و پر اژدها

دوزخی کان را نباشد انتها

آنچه گویند اندر این بتخانه ها

نی ورا قدری نه وزنی نی بها

نیست راه کوی ما این راهها

می رود این راهها تا بامها

گر تو دادی در ره ما دیده ها

دیده هایت را منم خود خونبها

از محبت یافت لیکن این بها

کش شبانی کرد موسی سالها

منتظر بنشین تو در آن باغها

شامه ی خود نه برآن سوراخها

ای تو از یم کرده موسی را رها

کرده در دستش عصا را اژدها

وه! که این مطلب ندارد انتها

قصه را سر رشته شد از کف رها

آخر از امداد عقل پربها

حر شد از گرداب تاریکی رها