چشمه می‌بینم ولیکن آب نی

راه آبم را مگر زد ره‌زنی

عاشق حالی نه عاشق بر منی

بر امید حال بر من می‌تنی

چون ز مفلس زر تقاضا می‌کنی

زر ببخشش در سر ای شاه غنی

دست باز و پای باز و بند نی

نه موکل بر سرش نه آهنی

همچنانک وقت خفتن آمنی

از فوات جمله حسهای تنی

بی چراغی چون دهد او روشنی

گر چراغت شد چه افغان می‌کنی

وقت ذبح الله اکبر می‌کنی

همچنین در ذبح نفس کشتنی

شید می‌آری غلط می‌افکنی

لاف عشق و لاف قربت می‌زنی

خیر باشد نیمشب چه می‌کنی

تو کیی گفتا دهل‌زن ای سنی

تو بگویی فال بد چون می‌زنی

فال چه بر جه ببین در روشنی

تو بگویی فال بد چون می‌زنی

پس تو ناصح را مثم می‌کنی

این بود خوی لئیمان دنی

بد کند با تو چو نیکویی کنی

قسمت حقست روزی دادنی

هر یکی را سوی دیگر راه نی

صبر کن نک آمدم ای روشنی

نیستم غافل که در گوش منی

چون سببها رفت بر سر می‌زنی

ربنا و ربناها می‌کنی

زانک گل گر برگ برگش می‌کنی

خنده نگذارد نگردد منثنی

پند موسی نشنوی شوخی کنی

خویشتن بر تیغ پولادی زنی

چون شدی پیر و ضعیف و منحنی

پرده‌های لا ابالی می‌زنی

تو به جای آن عصا آب منی

چون بیفکندی شد آن شخص سنی

پیش سگ چون لقمه نان افکنی

بو کند آنگه خورد ای معتنی