سالک آمد وانگهش از سر قدم

چون قلم شد سرنگون پیش قلم

قوس قدرت را توئی زه لاجرم

گشت نازل زین سبب نون و القلم

پیر گفتش هست در حضرت قلم

رای قدرت کار بخش بیش و کم

خاک‌روب کوی تو باغ ارم

تشنهٔ یک قطرهٔ تو جام جم

بوسعید مهنه شیخ محترم

بود در حمام با پیری بهم

چون نمیشد تشنگی و آب کم

مینزد یک دم غلام از کار دم

پس زفان بگشاد حمال دژم

گفت باز افتد گر از من یک درم

از کمال عشق جانان چون قلم

سر نهی اول براه آنکه قدم

گفت من حاجت ندارم بیش و کم

گفت البته بباید خواست هم

گفت آخر من چه دارم بیش و کم

میهمانم میفرستی دم بدم

سورتی از نص قرآن قدم

کرد گردن بند موری از کرم

زانکه من بی طاقتم سر تا قدم

می ندارم طاقت کوس و علم

پیر گفتش هست ابلیس دژم

عالم رشک و منی سر تا قدم

گفت گیر این ژنده دستار اینت غم

تا عمیدت را دهی این نیز هم

پیرزن آمد بضعف از موی کم

سر برهنه موی کنده روی هم

تا بشوئی سر بپردازی شکم

زانکه فرزندی تواند بود هم

سالک آمد پیش پیر محترم

بازگفتش قصهٔ خود بیش و کم

علی گفتش نه روز است ونه شب هم

نه شمس است ونه بدر است و نه مظلم

ز بهر آدم است این هر دو عالم

ز بهر آدم است این بیش و این کم

بغیر او مبین در هر دو عالم

اگر هستی ز ذریات آدم