چون به نالد زار بی‌شکر و گله

افتد اندر هفت گردون غلغله

شرح این بگذارم و گیرم گله

از جفای آن نگار ده دله

چون شدی من کان لله از وله

من ترا باشم که کان الله له

از عطااش بحر و کان در زلزله

سوی جودش قافله بر قافله

عار نبود شیر را از سلسله

نیست ما را از قضای حق گله

تن چو مادر طفل جان را حامله

مرگ درد زادنست و زلزله

صبر از ایمان بیابد سر کله

حیث لا صبر فلا ایمان له

از زراعت خاکها شد سنبله

داروی مو کرد مو را سلسله

زشتی آواز کم شد زین گله

خلق شد بر وی برحمت یک‌دله

ور بشد اندر تردد صد دله

یک زمان شکرستش و سالی گله

کر همی‌گوید که آری مشغله

می‌شود نزدیکتر یاران هله

درسشان آشوب و چرخ و زلزله

نه زیاداتست و باب سلسله

از که نالم با که گویم این گله

من شدم سودایی اکنون صد دله

خلق دیوانند و شهوت سلسله

می‌کشدشان سوی دکان و غله

هست این زنجیر از خوف و وله

تو مبین این خلق را بی‌سلسله

طوق زرین و حمایل بین هله

غل و زنجیری شدست و سلسله

گفت این بار ار کنم من مشغله

کاردها بر من زنید آن دم هله

آنچنان که وقت زادن حامله

ناله دارد خواجه شد در غلغله

زن مکرر کرد که آن با بُرطله

کیست بر پشتت فرو خفته هله

هست زان سوی خرد صد مرحله

عقل را واقف مدان زان قافله