پاره کردهٔ وسوسه باشی دلا

گر طرب را باز دانی از بلا

وصل پیدا گشت از عین بلا

زان حلاوت شد عبارت ما قلی

هر چه در پستیست آمد از عَلا

چشم را سوی بلندی نه هَلا

رو مگس می‌گیر تا توانی هلا

سوی دوغی زن مگسها را صلا

گفت دانم کز تجوع وز خلا

جمع آمد رنجتان زین کربلا

بانگ طاووسان کنی گفتا که لا

پس نه‌ای طاووس خواجه بوالعلا

هین بجو این قوم را ای مبتلا

هین غنیمت دارشان پیش از بلا

همچنین تشنیع می‌زد برملا

کالصلا هنگام ظلمست الصلا

مسجدی بر ره بد و بانگ صلا

آمد اندر گوش سنقر در ملا

اندرین بودند کآواز صلا

مصطفی بشنید از سوی علا

نه جزای آن زنا بود این بلا

چوب کی ماند زنا را در خلا

عاشقم من کشتهٔ قربان لا

جان من نوبتگه طبل بلا

گفت ای جان رمیده از بلا

وصل ما را در گشادیم الصلا

تا نیاید بر ولا ناگه بلا

ترس ترسان رو در آن مکمن هلا

وآن ندیم رسته از زخم و بلا

زین شفیع آزرد و برگشت از ولا

دادی انصاف و رهیدی از بلا

تو عدو بودی شدی ز اهل ولا

پس نکاح آمد چو لاحول و لا

تا که دیوت نفکند اندر بلا

در دمی در صور گویی الصلا

برجهید ای کشتگان کربلا

می‌رود هر روز در حجرهٔ خلا

چارقت اینست منگر درعلا

نقل بر نقلست و می بر می هلا

بر مناره رو بزن بانگ صلا