بگذر ازین مادر فرزند کش

آنچه پدر گفت بر آن دار هش

خواه زاهد، خواه رِند باده نوش

با همه کس بر سر انصاف باش

غنچه های نونهال گلشن اش

برگ ریزان از عطش بر دامنش

بوی جان آورد باد از گلشن اش

پی به یوسف بردم از پیراهنش

تشنه کاما دامن از ما بر مکش

تشنهٔ آن کام خشکیم، العطش

آن یک از هول عدو در خواب غش

وان دگر افسرده چون گل از عطش

دختران و بانوان ماه وش

بر شترها چون اسیران حبش

اسب تو سیراب و ما در العطش

این یکی مدهوش و آن یک کرده غش

دید کز جور سپاهی کینه کش

یاوران مقتول و طفلان درعطش

چرخ زاستسقای آبش در طپش

برده او بر چرخ بانگ العطش

خود همی دید اینکه طفلان از عطش

هر یکی در گوشه‌یی بنموده غش

انقلاب و محنت و تاب و طپش

التهاب و زحمت و جوع و عطش

شد ز سیلی قلب یوسف پر ز خون

عرش و فرش افتاد در جوش و خروش

کشتن وی گر کند قلب تو خوش

پس مرا ای سنگدل اول بکش

گفت واغوثاه ای باب العطش

اکبرت از تشنگی بنمود غش

کودکان مستمند ماه‌وش

با نوای غم‌فزای العطش

قتل وی گر می‌کند قلب تو خوش

پس مرا ای بی‌حیا اول بکش

هر یکی افتاده از تاب عطش

چون گل پژمرده و بنموده غش

اینقدر خواهی نمودن العطش

تا ز بی‌آبی کنی هر لحظه غش

از جمال ما نصیب خود نبرد

از نخیل زندگانی بر نخورد

مرد حق برنده چون شمشیر باش

خود جهان خویش را تقدیر باش