مر یتیمی را که سرمه حق کشد

گردد او در یتیم با رشد

باطل‌اند و می‌نمایندم رشد

زانک باطل باطلان را می‌کشد

آن سرشتهٔ عشق رشته می‌کشد

بر امید وصل چغز با رشد

آن چه سرمه‌ست آنک یزدان می‌کشد

کز پس صد پرده بیند جان رشد

هر ضریری کز مسیحی سر کشد

او جهودانه بماند از رشد

ترک من چون تیر مژگان برکشد

ماه گردون را سپر در سر کشد

در دلم تیرش ترازویی شود

وز درون سینه جان می برکشد

چون رسن بازی کند زلفین او

[...]

ای که بر من جور تو بسیار شد

زاریم بشنو که کارم زار شد

من که اندر سر جنونی داشتم

خاصه سودای تو با آن یار شد

تا لبت بر نقطه جان خط کشید

[...]

حکمت آن گر ز تو پوشید شد

خودمشو منکر که خواهد دیده شد

عشق جان را جانب بالا کشد

عاشقان را آورد سوی رشد

این خنک آنکو بحیرت باز شد

فارغ از اوهام و از پندار شد

آمد و در قلزم انواز شد

همچو آن ماهی به دریا بار شد

شد برهنه پس به دریا باز شد

غوطه ور در لجه ی ذخار شد

شیشه ی دل سوی شوشی می کشد

شهد جان از خاک شوشی می چشد