چون تضرع می‌نکردند آن نفس

تا بلا زیشان بگشتی باز پس

چون موکل آن ملایک پیش و پس

بوده پنهان گشته پیدا چون عسس

نه ترا حفظ زبان ز آزار کس

نه نظر کردن به عبرت پیش و پس

قفل را برمی‌گشادند از هوس

با دو صد فرهنگ و دانش چند کس

حجره را با حرص و صدگونه هوس

باز کردند آن زمان آن چند کس

شاه را غافل مدان از کار کس

مانع اظهار آن حلمست و بس

ور بگویی خود همینش بود و بس

دورت اندازد چنانک از ریش خس

سالها می‌کرد دلاکی و کس

بو نبرد از حال و سر آن هوس

وقت تنگ آمد مرا و یک نفس

پادشاهی کن مرا فریاد رس

گوهر ار برده‌ست او برده‌ست و بس

زو ملازم‌تر به خاتون نیست کس

گفت خدمت آنک بهر ذل نفس

خویش را سازی تو چون عباس دبس

غاشیه بر دوش تو عباس دبس

هیچ ملحد را مباد این نفس نحس

معنی قرآن ز قرآن پرس و بس

وز کسی که آتش زدست اندر هوس

وقت درد چشم و دندان هیچ کس

دست تو گیرد به جز فریاد رس

پوزبند وسوسه عشقست و بس

ورنه کی وسواس را بستست کس

عشق برد بحث را ای جان و بس

کو ز گفت و گو شود فریاد رس

صد خلیفه گشته کمتر از مگس

پیش چشم آتشینش آن نفس

از خیال حرب نهراسید کس

لا شجاعه قبل حرب این دان و بس

کرکسان مست از تو گردند ای مگس

چونک بر بحر عسل رانی فرس

چون ز ذره محو شد نفس و نفس

جنگش اکنون جنگ خورشیدست بس