دور شد از شکرستانش مگس

وز گلستان مرادش، خار و خس

عارف ما نیست جز او، هیچکس

همچنین ما عارف اوییم و بس

کس نیاوردی بر آوردن نفس

دست آنجا دست ساقی بود و بس

خوش نباشد وصف سیمرغ از مگس

ای تو کمتر از مگس این حرف بس

حال او را آل او دانند و بس

بعد از آن عشاق دیگر هیچ کس

بر فلک می دیدمش موجود بس

در زمین موجد به هر صاحب نفس

بیش از اینم نی بو صفت دسترس

گر بود در خانه کس یک حرف بس

گر حقیقت را به سر داری هوس

در حسین این رتبه را می‌جوی و بس

مرغ جان را بر سر افتاده هوس

تا گشاید بال راحت زین قفس

(صامتا) لختی به کار خود برس

کز پشیمانی ندیده سود کس

فرد پور شصت و هفتاد است و بس

قوم را صد سال مثل یک نفس

اینکه در صد سینه پیچد یک نفس

سری از اسرار توحید است و بس

مردن و هم زیستن ای نکته رس

این همه از اعتبارات است و بس

نغمه های طایران هم نفس

چشمه زار و سبزه های نیم رس

خاکیان را جان و تن مرغ و قفس

فکر مریخی یک اندیش است و بس

اندرین عالم که میرد هر نفس

دخترت را ایندو محرم بود و بس

درس او «الله بس باقی هوس»

تا نیفتد مرد حق در بند کس

عالمی در آتش او مثل خس

این همه هنگامه «لا» بود و بس

زیستن تا کی به بحر اندر چو خس

سخت شو چون کوه از ضبط نفس

جلوهٔ حق گرچه باشد یک نفس

قسمت مردان آزاد است و بس