پاک کن آیینهٔ دل از هوس

تا تو در وی عکس حق بینی و بس

نه چو جان ما که از سحر هوس

خاصیت از خوی تن بگرفت و بس

هرچه نپسندی به خود ای هم نفس

نیست انصاف ار پسندی آن به کس

پیش نورت نارموسی یک قبس

نسر طایر نزد شهبازت مگس

جانور از نطفه تو آری نه کس

بخشش وانصاف تو داری وبس

هست دونعمت زتو دریک نفس

گفتن شکر تو کی آید ز کس

نیستند ایشان ذلیل وخوار کس

دور هستند از هوی و از هوس

یا امیر المؤمنین فریاد رس

نی مرا فریاد رس غیر از تو کس

از گناهان توبه کردم زاین سپس

یا امیر المؤمنین فریاد رس

تیزی وتندی مکن با هیچکس

هم مباش از حلم خالی یک نفس

هر چه نتوانی بگویی پیش کس

هم نمی شاید که تا گوئی ز پس

از خبرهای نکو گویندو بس

هیچ ندهند اطلاع از موت کس

نسیه کاری را اگر کردی هوس

الحذر نسیه مده بر چندکس

همرهان رفتند هین بشکن قفس

کز هم آوازان نمانی بازپس

همرهان رفتند ماندی باز پس

اکبرا چالاک تر می ران فرس

جز حسین این ره به سر نابرده کس

عشق اگر اینست، عاشق اوست، بس

خورده پیش از هستی چار اسطقس

آب حیوان از لبم روح القدس

مرغ روحی کو برون رفت از قفس

گریه و زاریش نارد باز پس

جذب حق مخصوص توفیق است و بس

نی دوام ذکر یا حبس نفس

بحر را موجی بود از پیش و پس

آن کشاکش از خود دانسته خس