بود آن دیوانهٔ از عشق مست

کرد بر بالای خاکستر نشست

گفت میکردم طلب تا هیچ هست

پارهٔ نانم مگر آمد بدست

گفت این یک را امانم حاصل است

واندگر یک گرسنست این مشکلست

این چه بی سرمایگی باشد که هست

تا ابد هر دو جهانش زیر دست

بود در مسجد یکی مجنون مست

بادلی پر شور و با سنگی بدست

کرد مجنونی بگورستان نشست

مردهٔ را سر در آورده بدست

زانکه گر شد دوستی درخواب مست

دوستی دیگر چنین بیدار هست

بر درخت عقل هر شاخی که هست

آفتاب آنجا نیارد برد دست

خواست تا فریاد بر گیرد چو مست

یک قدح پر باده دادندش بدست

دختر آمد پیش او جامی بدست

جانش را میزد چو در پیشش نشست

قطره گر مؤمن بود گر بت پرست

دایماً دریا چنان باشد که هست

در تحیر ماند شست از خویش دست

پاک گشت از خویش و در گوشه نشست

گفت ای جان چون تو بودی هرچه هست

خود بلی گفتی و بشنودی الست

ور ببخشم چون دهد آسانت دست

قدر نشناسی و گردی خودپرست

گر طلب ازما نبودی از نخست

کی ز تو هرگز طلب گشتی درست

شیوهٔ کز شوق او شد عقل مست

جز مرا هرگز کرا دادست دست

تا ز بحری ماهیی آرد بشست

یا زجائی معنئی آرد بدست

حاتم طائی چو از دنیا گسست

یک برادر داشت بر جایش نشست

زین سخن آن پیر کامل شد ز دست

پشت امیدش از آن کودک شکست

آن یکی اعرابئی از عشق مست

حلقهٔ کعبه درآورده بدست