نی سواران شد گریزان یکسره

چونحمیر از غرّش آن قسوره

جانسپارانش زده بر وی پره

چون بدور نقطۀ خط دایره

لشکر از جا کرد جنبش یکسره

ماند او چون نقطه اندر دایره

بر رخ افشان کرده زلف پر گره

لاله را پوشیده از سنبل، زره

تیر آهش در کمان قد بره

گریه‌اش اندر گلو بسته گره

رشته ئی باید گره اندر گره

تا شود لطف گشودن را فره

سازد آئینی گره اندر گره

گویدش می پوش ازین آئین زره

گاه چون «کردیه‌» پوشیده زره

بر زره بربسته چون مردان گره