قره العین رسول محترم

برد او را سوی میدان از حرم

گفتم ای زن من مطیع داورم

از محبان رسول و حیدرم

زینب و کلثوم زار مضطرم

دختران نورس غم پرورم

جفت کرده همچو اوراق طرم

اعتنا ننموده بر شهر حرم

گفت مالک مصطفی را چاکرم

نیست جز سودای او اندر سرم

این نمی گوید که من از عبهرم

آن نمی گوید من از نیلوفرم

تنگ کن رخت حیات اندر برم

اهل ملت را نگهدار از شرم

گفت آخ استاد ببریدی سرم

گفت: «راحت باش تا من سرورم

جیب بابا پر ز دینار و درم

در محافل کرده از نخوت ورم

از خطای دشمن خود بگذرم

وز جوانمردی به جرمش ننگرم

پیش من خوردند مردم نان گرم

من همی خون جگر خوردم ز شرم

ساده و پاکیزه و زیبا و نرم

همچو خز شایان و چون سنجاب گرم

صبحگاهی رفت و از اهل کرم

کس ندادش نه پشیز و نه درم

ای خدا، بردند فرش و بسترم

موزه از پا، بالش از زیر سرم

خسته از پیکان محرومی پرم

مانده بر زانوی خاموشی سرم