دی همی خواندی به دعوی مطلعی

کین نه مطلع بلکه بحر گوهر است

کی سزد یک بحر تنها خواندنش

زانکه هر مصراع بحر دیگر است

نیکخواهی خاصه کو را یاور است

گشته پیدا با وی از یک گوهر است

پیش کامل کو به دانش سرور است

سخره ناقص ز ناقص کمتر است

قصد من زین مدح شاه دیگر است

کافسر اقبالش اکنون بر سر است

لیک داند آن که دانش پرور است

کین قرار اندر سرای دیگر است

کاینهمه شرح ستم از ما چراست

دعوی خون تو هم از ماجراست

که خزینه ما ز هر جنسی پر است

اندرین گنجینه هر نقدی دراست

جنگ با کافر غزای اصغر است

این جهاد نفس غزو اکبر است

هر که بر میزان کامل گشت راست

راه او شد در حقیقت راه راست

گفتمش ای گبر بر گو قول راست

دانۀ بی دام پاشیدن چراست

این وضو از سنگ و رو محکمتر است

این وضو نبود، سد اسکندر است

کاو ز شب مظلم‌تر و تاری‌تر است

لیک، خفاش شقی، ظلمت خر است

یک دم از مجنون ز خود غافل شدی

ناقه گردیدیّ و واپس آمدی

دانشی باید که اصلش زان سراست

زانکه هر فرعی باصلش رهبر است

در میان آن گروه بی ادب

[...]

چون دوم از اولینت بهتر است

پس فنا جوی و مبدل را پر است

سینه صافیهای من روشنگر است

کعبه هم آیینه اسکندر است

سنبل خط جانشین زلف شد

باغ حسنش را صفای دیگر است

نایب ابروست مژگان دراز

[...]

دشمن جان و تنش تاج زر است

هر که همچون شمع زرین افسر است

سبزهٔ خط را دهد نشو و نما

داد از حسنت که دشمن پرور است

با خیال آن سر مژگان مرا

[...]

بس کن آذر، این زبان دیگر است

این زبان را گوش دیگر در خور است

مهر اندر آب صافی ظاهر است

هر چه این صافی‌تر آن پیداتر است

عقل اول کز دو عالم برتر است

غیر حق از هرچه گویم سرور است

نفس نامی کز جمادش پیکر است

پیکر جانیست کز وی برتر است