هیچ کس را در خودیّ و بی‌خودی

زو نصیبی نیست الا الذی

حق برای جان آن شمع هدی

می‌فرستد امت او را فدی

چون درونت جمع شد در بی‌خودی

تو برون آیی ز نیکی و بدی

تا قیامت نیز چون من بی‌خودی

در سخن ننهد قلم بر کاغذی

چون در این مدت چنین صامت بدی

شکر کاین ساعت چنین گویا شدی

بود در ملک بخارا عابدی

داشت دایم جا به کنج مسجدی

جمله رو کردند در راه بدی

جمله را شد پیشه کیش ملحدی

حیف باشد که کشی شمع خودی

بر طریق ظلم باشی و بدی

بود در بغداد عالی مسجدی

واندر آن مسجد نشسته عابدی

گه به عبّاد زمانه عابدی

گه سجود عاشقان را ساجدی

ور نداری این همه عیب و بدی

پس چو هم باشیم هر دو در خودی

با احد دور از عدد چون شنیدی

همچو جمعه نی خودی نه بیخودی

زانکه دایم او محب او بدی

کام خود از گفتهٔ او بستدی

آنچه ما دانیم از نیک و بدی

حکم کرده در ازل الّا الذی

من به تو پیدا شدم پیدا بُدی

تو بگو تا تو به که پیدا شدی؟

باز بعضی در مقام بیخودی

عشق آوردند در الّا الذی

هرچه آن من بد آن وی بدی

مشکل من زو همه آسان شدی

هر چه ما کردیم از نیک و بدی

حق تعالی کرد ما را برزدی

هرچه کردید از نکویی و بدی

جمله بنمایند تان اندر خودی

شاه این تخت و ممالک تو شدی

شاه این دور و زمانه تو بُدی