این‌چنین دستارخوان قیمتی

چون فکندی اندر آتش ای ستی

گر ترا آید ز جایی تهمتی

کرد مظلومت دعا در محنتی

نه گدایانند کز هر خدمتی

از تو دارند ای مزور منتی

مصلحت آنست تا یک ساعتی

قوتی گیرند و زور از راحتی

شب پدید آید چو گنج رحمتی

تا رهند ازحرص خود یکساعتی

آدمی را خر نماید ساعتی

آدمی سازد خری را وآیتی

گفت صوفی چیستش هین خدمتی

تا بر آرم بی‌سپاس و منتی

گرمیش را ضجرتی و حالتی

زان تبش دل را گشادی فسحتی

بذل شاهانه‌ست این بی رشوتی

بخشش محضست این از رحمتی

بنگر اندر من ز من یک ساعتی

تا ورای کون بینی ساحتی

گفت من اینها ندانم حجتی

که بود در پیش عامه آیتی

گفت این دانش تو از کی یافتی

که به دانش بیدری بر ساختی

پس فرو پوشان لحاف نعمتی

تا بردشان زود خواب غفلتی

نه ترا از روی ظاهر طاعتی

نه ترا در سر و باطن نیتی

آن نصوح از ترس شد در خلوتی

روی زرد و لب کبود از خشیتی

رفت روبه گفت ای شه همتی

تا بپوشد عقل او را غفلتی

هم‌چو کزدم کو گزد پای فتی

نارسیده از وی او را زحمتی

در تگ آب ار ببینی صورتی

عکس بیرون باشد آن نقش ای فتی

من برانم بر تن او ضربتی

که بود قوادکان را عبرتی

رحمتی بی‌علتی بی‌خدمتی

آید از دریا مبارک ساعتی