طفلک نوزاده را حاجی لقب

یا لقب غازی نهی بهر نسب

پس بگوید تونیی صاحب ذهب

بیست سله چرک بردم تا به شب

که تو شش سله کشیدی تا به شب

من کشیدم بیست سله بی کرب

تا میان اندر حدث او تا به شب

غرق دباغیست او روزی‌طلب

در جوابش بر گشاد آن یار لب

کز سوی ما روز سوی تست شب

چون شوی محرم گشایم با تو لب

تا ببینی آفتابی نیم‌شب

روی پس ناکرده می‌گفتی به شب

هین گو آمد میل کن در سوی چپ

پیش بلقیس آنچ دیدیت از عجب

باز گویید از بیابان ذهب

پس همی منگید با خود زیر لب

در جواب فکرتم آن بوالعجب

ای مسلمان خود ادب اندر طلب

نیست الا حمل از هر بی‌ادب

سر فرو کردند قومی بوالعجب

ما همی گردیم شب بهر طلب

خواند مزمل نبی را زین سبب

که برون آ از گلیم ای بوالهرب

از اویس و از قرن بوی عجب

مر نبی را مست کرد و پر طرب

قل تعالوا قل تعالو گفت رب

ای ستوران رمیده از ادب

بگذر از زر کین سخت شد محتجب

هم‌چو سیماب این دلم شد مضطرب

هم‌چنین پیوسته کرد آن بی‌ادب

پیش پیغامبر سخن زان سرد لب

من به جادویان چه مانم ای جنب

که ز جانم نور می‌گیرد کتب

شاه را باید که باشد خوی رب

رحمت او سبق دارد بر غضب

هین که یک بازی فتادت بوالعجب

هیچ طالب این نیابد در طلب

مصطفی را رای‌زن صدیق رب

رای‌زن بوجهل را شد بولهب