پادشا سیمرغ دریا را ببرد

خانه و بچه بدان تیتو سپرد

هر که او اقرار کرد ایمان ببرد

هر که کرد انکار او خود جان نبرد

عارف آن شهزاده را با خویش برد

مدّتی شهزاده پیشش جان سپرد

عاقبت پیراهنی یافت وببرد

روز دیگر را بدلالی سپرد

هر زمانم از ره دیگر ببرد

تا مگر ما را نماید دست برد

لیک شیطان لعین از ره ببرد

بر من مسکین بکرد این دست برد

هرکه او از دست شه معنی برد

در هوای لامکان دایم پرد

در گمان این راز هرگز پی نبرد

آنکه یابد عاقبت او پی ببرد

هرکه این پرده بکلی راه برد

بعد از آن این پرده را از ره سپرد

عشق از وی زاد گرچه ره نبرد

درکمال خویشتن راهی سپرد

گفت پیغمبر که دستت هر چه برد

بایدش در عاقبت وا پس سپرد

خاک در چشمش زد و از راه برد

در میان جغد و ویرانش سپرد

ای خورندهٔ خون خلق از راه برد

تا نه آرد خون ایشانت نبرد

ظالم از مظلوم آنکس پی برد

کو سَرِ نفس ظلوم خود بُرد

فخر آن سر که کف شاهش برد

ننگ آن سر کو به غیری سر برد

لیک جان از دست من او کی برد

گیر هم‌چون مرغ بالا بر پرد

پای مردش سوی خانهٔ خویش برد

مهر صد دینار را فا او سپرد

وانکه در مردار دنیا دست برد

همچو آن جاهل به سختی جان سپرد

خواستم از صاحب مطبخ حساب

بره کان کشت و سه پایه را برد

گفت بر رسم فداکان سود تست

حشو آن همسایه بی مایه برد

پیه و کرده حاجی سقا گرفت

[...]

گوی دولت آن سعادتمند برد

کو، به پای دلبر خود، جان سپرد