گفتمش از دین چرا بیگانه ای

کی قبول افتد که پاشی دانه ای

ساقیا برخیز کز پیمانه ای

داد دل گیریم از فرزانه ای

سنگ طفلان تا بکی بایست خورد

آخر ای دل تابکی دیوانه ای

زحمتی دارم ز غوغای خرد

[...]

هر گروهی بینی اندر خانه‌ای

جمع گشته گرد یک دیوانه‌ای

این علومت نیست جز افسانه‌ای

رو بخوان افسانه بر دیوانه‌ای

حلقه بر در کوفت اندر خانه‌ای

آشنایی زد در بیگانه‌ای

هست کمتر از پر پروانه‌ای

بلکه آنهم نیست جز افسانه‌ای

ای زبان نه تو خروس خانه ای

تا بکی در فکر آب و دانه ای

یا کنار دشتی و دیوانه‌ای

تا بگویم از جهان افسانه‌ای

ای خدا خواهم دل دیوانه‌ای

خلوتی در گوشهٔ ویرانه‌ای

تا به یاد دلکش جانانه‌ای

سر کنم من نالهٔ مستانه‌ای

درد سر گردد سر از بیگانه‌ای

وای از نامحرمی در خانه‌ای

نیست شمعم را چو آن پروانه‌ای

نیست بحرم را چو آن دردانه‌ای

دارم اندر تن دل ویرانه‌ای

واندران دل سینه سوز افسانه‌ای

آن یکی‌ سرمست‌ و آن دیوانه‌ای

آشنا با حق‌ ز خود بیگانه‌ای

ز امّت‌ عیسی‌ یکی‌ فرزانه‌ای

یک‌ خراباتی‌ فنی‌، دیوانه‌ای

مانده جبریلی به سرگین خانه ای

گشته دارایی رهین دانه ای

تابع امرش شود فرزانه ای

حاسد جاهش ز حق بیگانه ای

بیخبر زآن نرگس مستانه ای

وز حیات عاشقان بیگانه ای

اندر آن میخانه در پیمانه ای

دیده عکس طلعت جانانه ای

گرد او می گشت چون پروانه ای

یا چو مستی دور مه در خانه ای