لا ابالی گشته‌ام صبرم نماند

مر مرا این صبر در آتش نشاند

از بقیهٔ خور که در دندانش ماند

کرم‌ها رویید و بر دندان نشاند

صدر را صبری بد اکنون آن نماند

بر مقام صبر عشق آتش نشاند

لیک نفقه‌ش بیش و کم چیزی نماند

خواست دقی بر عوام‌الناس راند

زین بشارت مست شد دردش نماند

صد هزار الحمد بی لب او بخواند

بهر طفلان حق زمین را مهد خواند

شیر در گهواره بر طفلان فشاند

گر چو گل خواهی که باشی سرخ روی

از زرت دامن فرو باید فشاند

در زد آتش به برگ و ساز خویش

پیش خلقش لاجرم آبی نماند

والدش موکب به دار الخلد راند

از وی این خلق حسن میراث ماند

در سخن با من بسی گوهر فشاند

لیک از آنها هیچ در گوشم نماند

گفت شاها هر که او شهوت نراند

در غم محرومی از فرزند ماند

روز دیگر مدحت او را بخواند

ضعف اول سیم و زر بر وی فشاند

هیچ جای از نقش او خالی نماند

شادمان بنشست و یوسف را بخواند

یار را بی زحمت اغیار خواند

پهلوی خود بر سر مسند نشاند

چون سلامان هفته ای محمل براند

پندگویان را بر او دستی نماند

سوخت زان آثار طبع و جان بماند

دامن از شهوات حیوانی فشاند

رفت آخر از جهان آن نیکنام

کز مروت تخم احسان می فشاند

سال تاریخش چو جستم عقل گفت

شاه ملا مرد و نام نیک ماند

آن زبان کز یاد او خالی بماند

لال بهتر چون نشاید غیر خواند

هر که در پندار ملک و جاه ماند

غیرت عشقش ز پیش خود براند

درفراقش بیش ازین طاقت نماند

آیت یا حسرتی بر خویش خواند

هر کرا حق خواند بی علت بخواند

وانکه را هم راند بی علت براند