عشق سرگردان او در کلّ حال

حال او معشوق داند چون زلال

جمع دیگر عالمان باکمال

جمله خوانده علمهای قیل و قال

هر یکی از قول خود گفتند حال

اوفتاد اندر میانشان قیل و قال

ور حبیب اعجمی باشی بحال

ور چو بوخالد شوی در عمروسال

گر تورا عمر دو صد باشد بسال

وندران عمرت بخوانی قیل و قال

گفت دیگر ابلهان قیل است وقال

گفت شاه اولیا حالست حال

گفت از بهر کریم لایزال

تو کرم کن بامن درویش حال

حق عیانشد پیش ارباب کمال

حق نهان شد پیش جمع قیل و قال

من ترا راهی نمایم از کمال

گر تو باشی فاضل و عابد بحال

عرض می‌کردند بر وی گنج و مال

او از آن میبود دایم در ملال

گشت حاضر بر تمام علم قال

گشت آگاه از طریق اهل حال

ای برادر چند جوئی زرّ و مال

هست این مالت بدنیا خود وبال

او کشد جور و شود آسوده حال

تا بمانی در عذاب لایزال

پند پیران آفتاب بی زوال

پند پیرانست ماه عمر وسال

هست انسان منبع آب کمال

او ندارد در دو عالم خود زوال

صد هزاران عارف صاحب کمال

خود ورا خوانند اندر وقت حال

رفت شاه و لشکر و اهل و عیال

ماند اندر گردن شه آن وبال

جاه و ملک و مال را نبود مجال

پیش درویشان دین با ذوق و حال

عدل باشد نور عاشق در وصال

عدل باشد نزد نااهلان وبال

دو وطن باشد بر اهل کمال

این سخن را گفته‌اند ارباب حال