ماند صوفی با بنه و خیمه و ضعاف

فارسان راندند تا صف مصاف

تا نمیرد تن به یک زخم از گزاف

تا خورد او بیست زخم اندر مصاف

گفت زاهد نه سزای آن نشاف

کو خورد مال یتیمان از گزاف

در حیا پنهان شدم هم‌چون سجاف

ناگهان بجهم ازین زیر لحاف

کی گذارد حافظ اندر اکتناف

که کسی چیزی رباید از گزاف

گر برانی مرغ جانش از گزاف

هم به‌گرد بام تو آرد طواف

وام کردم نه هزار از زر گزاف

تو کجایی تا شود این درد صاف

جان نهان اندر خلا هم‌چون سجاف

تن تقلب می‌کند زیر لحاف

جای سیمرغان بود آن سوی قاف

هر خیالی را نباشد دست‌باف

أمّی صادق بقول بی خلاف

کرده بر صدقش دو عالم اعتراف

عشق ورزیدن نباشد بر گزاف

عشق دورست ای پسر از شین و قاف

تا نه پنداری که سیمرغ از گزاف

کرد تا اکنون نشیمن کوه قاف

حضرتی دیگر بود غیر مضاف

در میان هر دو حضرت بی خلاف

اختیار انبیا،بی اختلاف

افتخار دوده عبد مناف

گر مدامش خیره خوانی،بی خلاف

مدح گوید نفس شومت از گزاف

چون دلت از جر شیطان شد معاف

بعد ازان گردی تو ازجنس مضاف

گرد کوی یار می کردی طواف

از غم دنیی و از عقبی معاف

آن نشان را واصفان خواندند ناف

نافی از وی نافه را در دل شکاف

گرد کویت نه فلک اندر طواف

چرخ و انجم را ازین شیوه است لاف

می بری سیمرغ را آ ن سوی قاف

عکه را گویی درآ اندر مصاف