گر شود بیشه قلم دریا مداد

مثنوی را نیست پایانی امید

هم ازین بدبختی خلق آن جواد

منفجر کرده دو صد چشمهٔ وداد

زانک جاهل ننگ دارد ز اوستاد

لاجرم رفت و دکانی نو گشاد

پر گشاید پیش ازین بر شوق و یاد

در هوای جنس خود سوی معاد

راه شد هر یک پرد مانند باد

سوی آن کز یاد آن پر می‌گشاد

برف گوناگون جمود هر جماد

در شتای بعد آن خورشید داد

از شتاب او و فحش اجتهاد

غلغل و تشویش در ترمد فتاد

گفت شه لعنت برین زودیت باد

که دو صد تشویش در شهر اوفتاد

خاصه که در چشم افتد خس ز باد

چشم افتد در نم و بند و گشاد

چون شد آدم مظهر وحی و وداد

ناطقهٔ او علم الاسما گشاد

آن دلیل قاطعی بد بر فساد

وز قضا آن را نکرد او اعتداد

چون پسر چشم خرد را بر گشاد

زود بابا رخت بر گردون نهاد

در نظر بودش مقامات العباد

لاجرم نامش خدا شاهد نهاد

وان سگ آگاه از شاه وداد

خود سگ کهفش لقب باید نهاد

چشم من چون دید روی آن قباد

کثرت اعداد از چشمم فتاد

وز هوا و عشق آن نور رشاد

خود صفورا هر دو دیده باد داد

نعره‌ای زد مرد و بیهوش اوفتاد

گوییا او نیز در پی جان بداد

عنکبوت و این صطرلاب رشاد

بی‌منجم در کف عام اوفتاد

رفت او پیش عماد الملک راد

سر برهنه کرد و بر خاک اوفتاد

لب ببست و پیش سلطان ایستاد

راز گویان با خدا رب العباد