بازآی آخر که در بگشاده‌ایم

تو غرامت کرده باز ایستاده‌ایم

ما همه از بهر مردن زاده‌ایم

جان نخواهد ماند و دل بنهاده‌ایم

که درون سینه شرحت داده‌ایم

شرح اندر سینه‌ات بنهاده‌ایم

لایق آنک بدو خو داده‌ایم

در خور آن رزق بفرستاده‌ایم

خوش در میخانه‌ای بگشاده‌ایم

باده‌نوشان را صلایی داده‌ایم

جام می بر دست و رندانه مدام

سر به پای خم می بنهاده‌ایم

در خرابات مغان مست و خراب

[...]

دل به دلبر جان به جانان داده‌ایم

بندهٔ او وز همه آزاده‌ایم

از سر هر دو جهان برخاستیم

بر در میخانه مست افتاده‌ایم

عاشقانه در خرابات مغان

[...]

در خرابات فنا افتاده‌ایم

سر به پای خم می بنهاده‌ایم

ما بهشت از بهر تو آماده‌ایم

حوریان را زیب و زینت داده‌ایم

قصرها بهر تو زینت داده‌ایم

تختها در قصرها بنهاده‌ایم

خاک را جای سکون بنهاده ایم‌

باد را حکم‌ وزیدن داده ایم‌

ما تو را فرمان جنبش‌ داده ایم‌

در تو این‌ جنبندگی‌ بنهاده ایم‌

قوّت اینسان در شما بنهاده ایم

تا بگیرید آنچه را ما داده ایم

ما بر آن در همچو خاک افتاده ایم

ذرّه ذرّه از دو کون آزاده ایم

هم بر آنچه بر تو بفرستاده ایم

وآنچه مر پیشینیان را داده ایم

این کتاب ما که بفرستاده ایم

بس فوائد اندر او بنهاده ایم

این کتابی هم که بفرستاده ایم

نفع افزون اندر آن بنهاده ایم

کن نظر تا چون فزونی داده ایم

بعض را بر بعض و ره بگشاده ایم

وآنچه را که بر رسولان داده ایم

بهر آن بر خلق بفرستاده ایم

عشق را، از یک مشیمه ازاده‌ایم

لب به یک پستان غم بنهاده‌ایم

ما گران سیریم و خام و ساده ایم

در ره منزل ز پا افتاده ایم