با نکوهیده شناسش چه فریدون و چه گاو

با فرومایه قیاسش چه مسیحا و چه خر

داده فرمانم به دوری آه یارب چون کنم

بردن فرمان غلط نابردن فرمان غلط

چون فلک خواهد غمی از جان ناشادم برد

آورد پیشم غمی را کآن غم از یادم برد

آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست

عالمی از نو بباید ساخت وزنو آدمی

آسمان با صد هزاران دیده چندان کور نیست

تا ترا بیند به دست دیگری ندهد لگام

بر به یزدان بندد آن ز نقحبه شرجبری نگر

بیند این ز نقحبه خیر از خویشتن مختار بین

دیگران را در کمند آور که ما خود بنده ایم

رشته بر پا نیست حاجت مرغ دست آموز را

بس که شبها آتشم از تاب دل در بستر است

کس نداند کاین منم یا توده خاکستر است

من که از دروازه بیرونم نمی بردند خلق

با تو می آیم اگر در چشم سوزن می بری

بر پرند ساده مشک سوده خرمن کرده ای

زیب را پیرایه بر نسرین ز سوسن کرده ای

هشت چیزم هشت چیز افتاد از این نیکو نوشت

ای ترا گوهر گزارش وی نگارش مشک ناب

بزم بستان خار خیزی داد دستان سوگ سور

درد درمان رنج رامش باد باران آتش آب

با تو سیمین تن به سنگم گر خریدار آورند

مفت نستانم اگر یوسف به بازارآورند

کرده ای تاراج هشیاران و مست افتاده ای

داده ای فرمان بیداری و خواب آورده ای

بندگی را گر نه هندو بر در ایران خداست

آسمان بر این نشان شیر و خورشید از کجاست

جز نباتی کلک شهد آمیز شیرین گفت وی

از یکی نی تنگ ها شکر که یارد پرورید

تا نشان از چشم و سر در شنعت از پیر و جوان

بر نگیرم از چه از روی جوان و از رای پیر

روز شب، پوشیده پیدا، بیش کم، بهمن بهار

گر زیاد افراز راز ار داستان از می کنی

بزم از آن مینو وز این مینا شود جوی بهشت

گر یکی ره یا دو صد بار انجمن با وی کنی

گرم خشمی سرد بخشایند کش با سرد و گرم

سخت یا سست از در کاوش ستیزی دیگر است

رستخیزی آن چنان را دوزخی دیگر سزاست

دوزخی چونان سزای رستخیزی دیگر است

چهره منما یا مکن منعم ز دیدن کی رواست

تشنه کامی را نمودن آب و کردن منبع آب

هجر در امید وصل او بود شیرین چو وصل

وصل او از بیم هجرش تلخ چون هجران بود