از آن سر آمدی و چشم بگشای

همه ذرّات رادیدار بنمای

ز شیدائی نمیدانی سر از پای

روی چون سایهٔ از جای برجای

سر و پایت بیفکن بیسر و پای

رموز عشق را اینجا تو بگشای

بلابین و بلاکش اندر اینجای

که تا گردی چو عیسی عین آلای

اگرداری عیان عشق بنمای

گره از کار عالم جمله بگشای

الا ای جوهر قدسّی یکتای

زمانی زین صدف هین روی بنمای

جگر خونست دیگر روی بنمای

گره تو بستهٔ و هم تو بگشای

چو بگشاید درت در اندرون آی

نمود خویشتن اینجای بنمای

نمود عشق خود اینجا تو بنمای

گره ازکار جمله هم تو بگشای

ره صورت یقین پیداست بر جای

ز جان پیداست بیشک این سر و پای

بعزّت باشد او با لشکر و رای

نه بر پیشش نهد از حدّ خود پای

برون از عقل خود اینجا منه پای

مر و زینجای اکنون جای بر جای

چو خواهی کُشتنم آن روی بنمای

زمانی درد من جانا ببخشای

گهی باشد لگد خور زیر هر پای

شود مانند ذرّه جای بر جای

که ای نادیده اتمامم سراپای

چه میگردی چو ذرّه جای بر جای

بماند تا ابد بسته در این پای

نیارد وقت بیشک جای بر جای

سرم در خاک و خون انداز اینجای

مرا دیدار از دیدت بیفزای

یقین عین الیقینش باز بنمای

در عین الیقینش باز بگشای

یقین عین الیقینش باز بنمای

در عطّار مسکین را تو بگشای

اگر کرسی است کرسی رفته از پای

عجائب او فرومانده‌ست بر جای