عزیزا بی تو گنجی پادشائی

برای خویشتن بنهاد جائی

گرت باید در آن دم پادشائی

ز درگاه محمد کن گدائی

صفای گلستان از بی بقائی

نوای بلبلان از بی نوائی

مبادا روز ما را روشنایی

شب وصل ترا روز جدایی

چرا دل بندی اندر بی وفائی

شوی محروم و در خدمت نیائی

که از صاحبدلان یا بی عطائی

نیابی هیچ از اینها بی وفائی

سلیمان گفت بلبل را کجائی

چرا در معرض مرغان نیایی

اگر خلوت نشین بی ریائی

چو زاغان مردهٔ شهوت چرائی

سراسر خویشتن را می‌نمایی

ولیکن گر به قاف بی‌وفایی

بیا ای مرغ نابالغ کجائی

ز عمر نازنین غافل چرائی

گهی در لذتی گه در فنا‌یی

گهی در فرقتی گه در بقایی

اگر عاشق نماندی در جدایی

نبودی عشق را هرگز روایی

چو تو بی علت چون و چرایی

اگر آیی تو بی علت نیایی

چنین گفتم که من از تنگنایی

بدل کردم سرایی نه خدایی

برو بشتاب تا آخر ز جایی

بگوشت آید آواز در آیی

اگر بر هم نهی صد پارسایی

چو علمت نیست کی یابی رهایی!؟

اگر افتد به قصر پادشایی

هم افتد نیز بر کنج گدایی

مکن گر بندهٔ طاعت بهایی

که آن شرکی بود اندر خدایی

نگه کن ای ز نامردی مرایی

که تا مردان کجا و تو کجایی

بمیر از خویش تا یابی رهایی

که با مرده نگیرند آشنایی