بگو ابلیس را از من پیامی

تپیدن تا کجا در زیر دامی

مرا این خاکدانی خوش نیاید

که صبحش نیست جز تمهید شامی

مرا از منطق آید بوی خامی

دلیل او دلیل ناتمامی

به رویم بسته درها را گشاید

دو بیت از پیر رومی یا ز جامی

غزالی با غزالی درد دل گفت

ازین پس در حرم گیرم کنامی

بصحرا صید بندان در کمین اند

بکام آهو ان صبحی نه شامی

چه خوش این بیت را فرمود جامی

مِهین استادِ کُل بعد از نظامی:

شدم نزدِ وی و کردم سلامی

که دارم با تو از جایی پیامی

جوانی، کامرانی، نیک نامی

خدا دادش تمامی با تمامی

بکوش ای مفتقر در تشنه کامی

که تا گیری ز دست دوست جامی

که تا زین بندگان آید سلامی

فرستی هر سلامی را پیامی

فرو خوانده ز فرط ناتمامی

پدر را بی‌سواد و مام عامی

از آن الحان خوش‌، سی لحن نامی

به شعر خویش آورده نظامی

چو این اندیشه کرد از ناتمامی

زوی گم گشت درهم های وامی

نگردد پخته کس با فکر خامی

نپوید راه هستی را به گامی

دلی را شاد دارم با پیامی

نشانم پرتوی را با ظلامی

گرفتم داشتم فرخنده نامی

چه حاصل، زیستم صبحی و شامی

فروغ افکن بهر کوتاه بامی

که هر بامی نشانی شد ز نامی

نه می‌خوردم غم ننگی و نامی

نه بودم بستهٔ بندی و دامی

چو کبکان، گر که نتوانم خرامی

توانم جستن از بامی ببامی