جدا مانی تو زان شمشاد آزاد

اگر دجله جدا ماند ز بغداد

پس آنگه گل به خویشان کس فرستاد

همه کس را ازین کار آگهی داد

نبودم تا ترا دیدم به دل شاد

نجست اندر دل مسکین من باد

چو موبد نامهٔ رامین بدو داد

درخش حسرت اندر جانش افتاد

به باغ ار گل بکشتی فرخت باد

ز مرزش بَرمَکن آزاده شمشاد

ز درد جان و دل بر بستر افتاد

بریده گشت گفتی سرو آزاد

مرا زین گونه آتش در دل افتاد

که یارم را دل از سنگست و پولاد

مگر رنجی که دیدی رفت از یاد

کجا بر من کشیدی دست بیداد

ز من یاد آورد گوید که چون باد

کسی کان سال و مه دارد مرا یاد

چنان جوشم که جوشد بحر از باد

چنان لرزم که لرزد سرو و شمشاد

درود از من بدان شمشاد آزاد

که دارد در میان پوشیده پولاد

دلی بسته به چندین گونه بیداد

نه تابد خور درو و نه وزد باد

ز یارانش یکی حور پری زاد

بنفشه داشت یک دسته بدو داد

دو روز آن نامه را از دست ننهاد

گهی خواند و گهی بوسه همی داد

یکایک دایه را زو آگهی داد

دل دایه شد از اندیشه آزاد

همی ورزید باغم با دل شاد

چنان کز دیدگان آبش همی داد

همیشه دل‌گران باشی به بیداد

گران باشد همیشه سنگ و پولاد

مرا خود از دلت آتش درافتاد

که خود آتش فتد از سنگ و پولاد

به دیگر نیمه خواهم بود دلشاد

نخواهم داد او را نیز بر باد

که نه مادر مرا از بهر تو زاد

ویا ایزد مرا یکسر به تو داد