تا جهانست عمر خسرو باد

که مر او را چنین مثابت داد

شاه از این خواجگان مرّفه و شاد

ملک از این خواجگان شده آباد

زین جهان از پی سرای معاد

شده مشغول در کشیدن زاد

هر خبر کز رسول نقل افتاد

شیخ در شرح آن بدادش داد

هم سرای سرور ازو آباد

هم همه دوستان ازو دلشاد

انبیا را بگو به چه فرستاد

چون وی افکند ظلم را بنیاد

آن شنیدی که زاهدی آزاد

رفت روزی به جانب بغداد

خلق گشت از قدوم زاهد شاد

زآنکه بود او به پند دادن راد

مر مرا جمله در کنار نهاد

یک زمان دنیی‌ام نیامد یاد

کرده مجروح چون دد از بیداد

که نه دندان نه ناخنش ماناد

چه نکو گفت آن بزرگ استاد

که وی افکند شعر را بنیاد

هرکرا دختر است خاصه فلاد

بهتر از گور نبودش داماد

کیست این هست مر مرا داماد

کرده حمدان ز بهر زن پر باد

خاک بر فرق خواهر و داماد

که نگردد کسی از ایشان شاد

دست در جیب خویش کرد چو باد

کرد فرموش حج و فرج به یاد

یوزهٔ زشت با دل ناشاد

دو درم داد و آن زنک را گاد

مر حمیّات را حد آنکه نهاد

گرمی بد به دلت راه گشاد

حدّ نسیان چنین نمود استاد

سهر از انقطاع خواب نهاد

حدّ و قدر نهوع آنکه نهاد

غثیان گفت لیک بی قی و باد

حکم و تأثیر و صاحب اوتاد

برتر از حدّ وجه و نقص و زیاد