جملِ آن ستیزه را پی کرد

برگ و ساز معاویه فی کرد

عقل عزم اِحاطت وی کرد

غیرت عشق پای او پی کرد

دعوی دوستی لیلی کرد

همه سلوی خویش بلوی کرد

سخن را از در دیگر بنا کرد

نوازش می‌نمود و صبر می‌کرد

ترا در جادوئی همت قوی کرد

که تا جانت هوای جادوئی کرد

مرا تعلیم دین مصطفی کرد

همه مذهب ز دین او جدا کرد

به جمال صفا تجلی کرد

عشق را یار اهل معنی کرد

باز ابر آمد و بر سبزه درافشانی کرد

برگ گل را صدف لولوی عمانی کرد

قدح لاله چو از باد صبا گردان گشت

مست شد بلبل و آهنگ غزلخوانی کرد

شاهد باغ ز یک ریختن بارانی

[...]

مورخ چون شمار سال وی کرد

عطارد بر سر ذوالقعد هی کرد

چو ماه رایت او بر فلک تجلی کرد

زمانه نسبت رایش بدست موسی کرد

عقاب چار پرش قصد چرخ اعلی کرد

ز کامکاری قدرش بهر چه دعوی کرد

ملک جمشید ترک جام مِیْ کرد

سمند عیش و عشرت باز پی کرد

فراقش ناگهانم مبتلی کرد

غمش پیراهن صبرم قبا کرد

تواند آن که مرگش سر به پی کرد

دو منزل راه را یک لحظه طی کرد

چون هوای شکستِ عزّی کرد

مصطفی کتف خویش کرسی کرد

بظاهر توبه از نفس و هوی کرد

بباطن تو به از غیر خدا کرد

تو را حق در وجود آورد و شئی کرد

بهار این گلشنت را بعد دی کرد