ای چرخ‌کمر مبند برکینه من

بگزار حق خدمت دیرینهٔ من

آسایش سینهٔ مرا درمان کن

کاسایش سینه‌هاست در سینهٔ من

اختر و آسمان ز کینهٔ من

گشته مانند اشک و سینهٔ من

دل من مهر آن گزید که او

بسته دارد میان به کینه من

من زدشمن چگونه پرهیزم

دشمن من میان سینه من

مُهره مِهر او به سینه من

مُهر گنج است بر خزینه من

هزاران جان پاک از سینهٔ من

فدای همدم دیرینهٔ من

تیر محنت بخَست سینه من

بر شد از نیستی خزینه من

گر تنگ بدی این سینه من

روشن نشدی آیینه من

ای خار گلی از روضه من

دوزخ تبشی از کینه من

خورشید جهان دارد اثری

[...]

در آنحضرت ز سوز سینه من

همی نو کن غم دیرینه من

به جنگجو صنم خویش گفتم ای صد بار

رسیده سنگ جفایت بر آبگینه من

رسان به سینه من سینه را به رسم صفا

که پاک به دل همچون تویی ز کینه من

به عشوه گفت تو را سینه گرچه صاف آمد

[...]

کنون ای همدم دیرینه من

که آگاهی ز سوز سینه من

برافروز آتشی در سینه من

که سوزد راحت دیرینه من

ای زنگ غمت صیقل آئینه من

انبار فلک مباش در کینه من

خود بس باشد گیاه هستی مرا

این شعله که سر کشید ازسینه من

گر تیغ غمش ز جان کشد کینه من

ای دل نخوری دریغ بر سینه من

گو صیقل تیغ جان زدای غم دوست

بزدای ز زنگ هستی آئینه من

می گشاید ز خموشان دل بی کینه من

لب خاموش بود صیقل آیینه من

پر است از گرد کلفت سینه من

به زنگار آشنا آئینه من

رشتی علی ای رفیق دیرینه من

ای مهر تو جا گرفته در سینه من

اغماض مکن، راست بگو، از چه سبب

من مهر تو می ورزم و تو کینه من؟

سلطان گوید که نقد گنجینهٔ من

صوفی گوید که دلق پشمینهٔ من

عاشق گوید که داغ دیرینهٔ من

من دانم و من که چیست در سینهٔ من

سلطان گوید که نقد گنجینهٔ من

صوفی گوید که دلق پشمینهٔ من

عاشق گوید که داغ دیرینهٔ من

من دانم و من که چیست در سینهٔ من

بر او گوهر گنجینه من

طلوع طلع سرش سینه من