به دل دوست بهرام چوبینه بود

که از شوی جانش پر از کینه بود

یکی را کجا نام یل سینه بود

کجا سینه و دل پر از کینه بود

پس پشت ایشان یلان سینه بود

که با جوشن و گُرز دیرینه بود

بچهٔ بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا به سینه بود

پیشش آن سر که در خزینه بُوَد

چون چراغ اندر آبگینه بُوَد

تا قدمش بر سر گنجینه بود

صورت شاهیش در آیینه بود

بچه بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا به سینه بود

بچهٔ بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا بسینه بود

شب رسید آن شمع کو عمری درون سینه بود

شعله می زد هر چه در دل آتش دیرینه بود

پیش آن محراب ابرو جان خلقی در دعا

همچو انبوه گدا در مسجد آدینه بود

من ندانم زار زارم این چنین بهر چه کرد؟

[...]

باز گرفتار شد دل که درین سینه بود

تازه شد اندر دل آن رخنه که دیرینه بود

دی که همی دید روی، آینه از صورتش

اصل درون دلم نسخه در آیینه بود

دیدمی امروز باز تا بزیم بینمش

[...]

متاعی که در درج گنجینه بود

مصور خیالی در آیینه بود

ولی سام را شعله در سینه بود

همان درد هجران دیرینه بود

دوش در مجلس کباب ما ز سوز سینه بود

بی‌دلان را اشک رنگین بادهٔ دوشینه بود

در دل و چشمم خیال او همه شب تا به روز

همچو مه در چشمهٔ خورشید در آئینه بود

من ازو چون آسمان خالی نکردم دل ز مهر

[...]

لباسی که از جنس موئینه بود

قماشی که از نوع پشمینه بود

خدنگت مرا یار دیرینه بود

چراغ دل و آتش سینه بود

تو در مکتب حسن خواندی سبق

کتاب گلستانت آیینه بود

عقل یزدانی چو آن بوزینه بود

نفست آن مکارهٔ دیرینه بود

مرا به سر هوس دیدن سکینه بود

ز زندگی دل من سیر در مدینه بود

سر و پوز او همچو بوزینه بود

زنخدانش آویزه سینه بود